Ο τίτλος αυτός είναι το κείμενο εισερχόμενου μηνύματος στο κινητό μου. Μου πήρε ώρα να καταλάβω τι εννοεί ο αποστολέας.

Μετά από αρκετά λεπτά και κρίνοντας από το απεσταλμένο μήνυμά μου, συμπεραίνω ότι θέλει να μου πει: “καλά, εσείς;”.

Έχει πλάκα αυτή η “νεαρή” νεοελληνική διάλεκτος. Ξεκίνησε να καταβροχθίζει σιγά σιγά τα φωνήεντα. Συνήθισα, έτσι, να ερμηνεύω μηνύματα όπως: “δν θ κν μθμ σμρ”, δηλαδή “δεν θα κάνω μάθημα σήμερα”.

Στη συνέχεια χρησιμοποίησε την απλότητα των λατινικών χαρακτήρων, οπότε έμαθα να διαβάζω απταίστως τα greeklish: “eimai kato edo kai ora kai se perimeno. 8a ertheis i na figo?” που σημαίνει: “Είμαι κάτω εδώ και ώρα και σε περιμένω. Θα έρθεις ή να φύγω;”.

Τώρα καλούμαι να εξοικειωθώ με μία ιδιαίτερα λακωνική γραφή και δυσκολεύομαι. Ίσως και να προβληματίζομαι λιγάκι. Θυμάμαι, όμως, την αγανάκτηση μερικών με την κατάργηση του πολυτονικού και τη δική μας υπερβολική τότε, ως μαθητές, ανακούφιση και παίρνω θάρρος. Σταμάτησαν οι τόνοι, σταμάτησαν και τα σκαμπίλια στα ροζ μαγουλάκια!

Ποιος ξέρει; μπορεί και να μας βγει και σε καλό αυτή η αργή στροφή προς απλούστερες μορφές γραφής. Παίρνω το στυλό και σημειώνω: “σε αγαπώ” και λίγο πιο κει “se agapo” και παραδίπλα “c agp”. Αναρωτιέμαι ποιο είναι περισσότερο όμορφο. Μμμμμ … περισσότερο όμορφο; Μα φυσικά το ίδιο το συναίσθημα. Φτάνει να το νιώθεις! Τι σημασία έχει πώς θα το γράψεις;